Sophie Wester’s debuut Moordende hitte verscheen in de zomer van 2022. Donderdag 2 februari verschijnt Een lege plek. Wil je alvast kennismaken met Sophie Wester? Lees dan nu De Partyplanner.
Een kort verhaal uit de Jubileumbundel van de Crime Compagnie.
De partyplanner – Sophie Wester
Suzan ademt de koele ochtendlucht diep in terwijl ze achter haar honden aan door het weiland baggert. De zon komt op als een bloedrode bal en er hangen flarden nevel boven de velden. Ze fluit de honden en draait zich om. Als ze over het laantje met de knotwilgen loopt, ziet ze dat het hek op een kier staat. Femkes auto staat al niet meer op de oprit, dus ze heeft het huis lekker voor zichzelf. Het feest dat ze gisteravond had georganiseerd was een daverend succes, maar het heeft haar ontzettend veel energie gekost. Vandaag hoeft ze gelukkig even niets. Ze trekt haar laarzen uit en maakt de poten van de honden schoon met een handdoek, als haar telefoon gaat. Ze kijkt naar het onbekende nummer. Misschien is het een nieuwe klant. Sinds ze in de weekendbijlage van de krant stond, regent het nieuwe opdrachten.
‘Hallo Suzan, dat is lang geleden.’ Suzans hart slaat een slag over. De stem is iets heser dan vroeger, maar ze herkent hem uit duizenden. ‘Hallo, Nadia.’ ‘Goed om te horen dat je mijn naam nog weet, nu je “zakenvrouw van het jaar” geworden bent. Mooie foto trouwens, mevrouw de Partyplanner.’ Nadia grinnikt. ‘Vast niet het soort feestjes waar wij vroeger het entertainment waren.’ Ze schraapt haar keel. ‘Maar goed, het wordt tijd dat we elkaar weer eens zien, vind je niet? Even bijkletsen.’ Suzan drukt de telefoon wat steviger tegen haar oor en loopt naar de keuken. ‘O, ik vind het echt heel leuk dat je belt, maar ik weet niet of…’ Haar oog valt op het briefje op de keukentafel.
Ben al naar kantoor en ik eet vanavond iets met Simone in de stad. Hou van jou!
Femke heeft er een hartje bij getekend. ‘Nee, sorry Nadia, je hebt gelijk. We hebben elkaar veel te lang niet gezien. Ik heb vanmiddag toevallig tijd.’
Vanuit de deuropening kijkt Suzan toe terwijl Nadia uit de taxi stapt. In de tien jaar dat ze elkaar niet gezien hebben, is ze ontzettend veranderd. Vroeger was ze slank, nu is ze ronduit uitgemergeld, haar haren zijn dof en haar huid is grauw en schilferig. Suzan zet haar stralendste glimlach op en geeft Nadia twee zoenen. Ze ruikt een zwaar, kruidig parfum vermengd met sigarettenrook. Ze gaat Nadia voor naar de woonkamer en gebaart naar de zithoek, waar een kan ijsthee en twee glazen klaarstaan. Nadia gaat op het puntje van de witleren bank zitten en zwijgend nemen ze elkaar op, als boksers in de ring voordat het gevecht losbarst.
Suzan is de eerste die de geladen stilte doorbreekt. ‘Hoe gaat het nu met je?’ ‘Suzan, we weten allebei dat ik hier niet ben om gezellig bij te kletsen.’ Nadia laat haar blik rusten op de foto van Suzan en Femke, die op de schouw staat. ‘Dus jij bent nu van de vrouwenliefde.’ Ze grijnst. ‘Daar heb ik tijdens het werk nooit wat van gemerkt.’ Suzan slaat haar armen over elkaar. ‘Wat kom je doen, Nadia?’ Nadia kijkt haar aan en Suzan ziet de kille hardheid in haar ogen. ‘Weet dat mooie vrouwtje van je wat jij met al die mannen hebt uitgespookt?’ ‘Ja, toevallig weet ze dat.’ ‘Maar weet ze ook wat je hebt gedaan om eruit te kunnen stappen? Dat je, hoe zeg je dat in het Nederlands… over lijken bent gegaan?’ Suzans hartslag stijgt en haar kaak verstrakt. Ze kijkt Nadia koel aan. ‘We weten allebei dat je mij niet kunt verraden zonder zelf in de problemen te komen.’ ‘Dat klopt, maar volgens mij heb jij inmiddels meer te verliezen dan ik.’ Ogenschijnlijk rustig leunt Suzan naar voren. Ze moet dit gesprek zien te keren, proberen in te spelen op de vriendschap die ze vroeger hadden. Ze legt haar hand op Nadia’s pezige arm. We hebben samen zo ontzettend veel meegemaakt. Als het geld is waar je voor komt, kunnen we daarover praten. Niet omdat je me bedreigt, maar omdat ik dat aan onze vriendschap verschuldigd ben.’ De blik in Nadia’s ogen verzacht niet. Ze is nog steeds op haar hoede, ziet Suzan. Daarom is Nadia een overlever. Net als zij. Nadia trekt haar arm weg. ‘Fijn, dan zijn we het daar in ieder geval over eens. En nu móét ik even roken!’ ‘Dat kan buiten.’ Suzan opent de tuindeuren en stapt het terras op. Ze kan zelf ook wel wat frisse lucht gebruiken.
De zon staat hoog aan de hemel en ze gaat in het smalle streepje schaduw van de rietkap staan. Daar kijkt ze toe hoe Nadia krachtig aan het filter zuigt en de rook zo diep mogelijk inhaleert, om die vervolgens door haar neus weer uit te blazen. Ze voelt ineens een sterke afkeer van de vermagerde, onverzorgde vrouw met wie ze ooit zo close was en die nu een bedreiging vormt voor haar nieuwe leven. Een leven waar ze keihard voor heeft gewerkt en dat ze zich door niets of niemand laat afnemen. Ze volgt haar vroegere vriendin, die inmiddels haar tweede sigaret heeft opgestoken, dieper de tuin in. Bij de vijver aangekomen buigt Nadia zich iets voorover om naar de rustig rondzwemmende, oranje-witte karpers te kijken. In een impuls stapt Suzan naar voren en geeft haar een harde duw. Nadia schreeuwt als ze haar evenwicht verliest en voorover in de enorme vijver valt. Ze gaat kopje onder en maait wild met haar armen, maar dan krijgt ze vaste grond onder haar voeten en waadt ze proestend en plonzend naar de kant. Gejaagd kijkt Suzan om zich heen. Ze pakt de schep die de tuinman naast een bergje aarde heeft laten liggen en als Nadia zich op de rand van de vijver wil hijsen, slaat ze haar hard op haar hoofd. Bloed stroomt over haar gezicht en Suzan ziet dat haar verwarring omslaat in pure angst. Maar ze heeft geen greintje medelijden met deze vrouw. IJzig kalm heft ze de schep hoog boven haar hoofd. Er klinkt een nattig gekraak als ze hem met kracht op Nadia’s schedel laat neerkomen. Langzaam glijdt ze terug de vijver in. Met het uiteinde van de schep duwt Suzan haar dieper onder water. Ze kijkt naar de luchtbellen die naar boven borrelen als het water Nadia’s longen vult. Nog even schokt haar lichaam heftig. Dan ligt het stil.
Suzan staat voor het raam en ziet de taxi langzaam uit het zicht verdwijnen. Tien jaar geleden is ze voorgoed uit het wereldje gestapt en het lukt haar steeds beter om te ontspannen, maar Nadia’s telefoontje heeft haar meteen weer op scherp gezet. Als je hebt meegemaakt wat zij hebben meegemaakt, blijf je altijd achteromkijken. Ze heeft zich er vanmiddag doorheen gebluft; natuurlijk weet Femke niets van haar verleden en zij zal er alles aan doen om dat zo te houden. Had ze haar kans moeten grijpen, daar bij de vijver? Nee. Dit moet ze zorgvuldig plannen, want als ze de afgelopen jaren iets geleerd heeft, dan is het wel dat het heel gevaarlijk is om impulsief te zijn. Maar erover fantaseren terwijl ze daar in de tuin stond, voelde heerlijk. Ze glimlacht voor zich uit en slaat haar bureauplanner open; elk geslaagd feestje start immers met het prikken van de datum.
Einde
Lees vanaf 2 februari de nieuwste thriller van Sophie Wester Een lege plek.
Arts Birgit gaat altijd tot het uiterste om haar cliënten te helpen met hun kinderwens. Maar deze keer gaat ze te ver…
