Wat hebben archeologe Erin uit Leiden, patissier Charlotte uit Orleans en modeontwerper Max uit Milaan met elkaar gemeen?
Het verband tussen deze drie willekeurige personen wordt langzaam duidelijk als de adoptiemoeder van Erin onder verdachte omstandigheden overlijdt. Erins moeder heeft niet de kans gekregen Erin te vertellen over De lijst.
De lijst die Erin, Charlotte en Max ongewild dichter bij elkaar brengt en waarvan de gevolgen dodelijk zijn…
Lees hier een preview van De Lijst.
Erin – Leiden 1995
Met mijn vingers masseer ik mijn slapen, waar een geniepige pijn steeds meer terrein wint. Mijn moeders huis klinkt holler dan anders. Geen gezellig gerinkel van kopjes, geen geneurie uit de keuken. Het is stil in het bovenhuis dat ze sinds een aantal jaren bewoonde. Ik wist niet eens dat ze slaappillen had. Mijn verstand ontkent nog steeds alles. Ze leeft nog. Hoewel ik haar zonet in het rouwcentrum heb achtergelaten. Het lichaam was vrijgegeven, omdat het overduidelijk was.
Maar voor mij is niets duidelijk, tenzij ik het met eigen ogen heb gezien. Daarom ben ik hier en kijk rond of er iets veranderd is. Mijn voetstappen klinken hol in haar woonkamer, die keurig opgeruimd is. Ze was ook goedgeorganiseerd. Die gestructureerdheid heb ik van haar, heb ik mezelf altijd voorgehouden.
Of heeft ze juist alles netjes opgeruimd voordat ze koos om in te slapen? Het is gewoon haar woonkamer, maar dan zonder een ziel. Koud en te stil. Het uitzicht op de gracht is veranderd; Leiden ligt er troosteloos bij.
Wim heeft me de eerste dagen ongelooflijk goed opgevangen. Hij bleef bij me omdat het zo hoorde. En hij kookte voor me omdat ik moest eten. Hij bood ook aan om mee te gaan naar haar huis, maar deze ontmoeting met haar leegte moet ik in mijn eentje doen.
Mijn blik schiet langs alle bekende hoekjes. De edelstenen uit Duitsland, de fossielen uit Zuid-Engeland, en blijft hangen op de plaat waarop pootafdrukken van een kleine dinosaurus afgebeeld staan. Die had ze gevonden tijdens een van de laatste gezamenlijke vakanties. Het was prettig om te merken dat het haar ook boeide hoe die dieren in het verleden geleefd hadden. Hoe hun botten een levensverhaal konden vertellen, of juist lieten zien hoe ze aan hun einde waren gekomen. ‘Botten spreken,’ zei ze dan.
Ik zweeg altijd, omdat het een te gemakkelijke conclusie was. Ooit zouden er inderdaad grote ontdekkingen kunnen plaatsvinden, daar was de film Jurassic Park ook op gebaseerd. Als je het dna uit botten of ander bewaard gebleven weefsel kon identificeren, zou de kennis van onze evolutie met grote stappen toenemen. Misschien was het dan zelfs ooit mogelijk om uitgestorven dieren weer tot leven te wekken. Dit gegeven leverde altijd lange gesprekken op, waarbij ik bleef vasthouden aan de feiten: het is niet mogelijk. Maar mijn moeder vond het juist leuk om te speculeren, en vooral ook te fantaseren.
‘Denk je eens in wat dat kan betekenen,’ zei ze dan, waarbij haar ogen sprankelden.
‘Onmogelijk,’ was mijn respons. ‘Het kan niet.’
‘Nu nog niet, lieverd. Maar ik denk dat de toekomst veel geheimen gaat prijsgeven die je je nu niet kan voorstellen.’ Ze keek dan ineens zo serieus dat er een rilling over mijn rug liep.
In de keuken is zelfs het glas dat ze als laatste heeft gebruikt omgespoeld en weggezet. ‘Alleen haar eigen vingerafdrukken staan erop,’ hadden ze gezegd.
Ik leun met mijn rug tegen het aanrecht en denk na. Nergens is iets te ontdekken wat vreemd is of beschadigd is. Ik wilde zoveel vragen stellen – Is er ingebroken? Is het roofmoord? – maar ze doen het af als zelfmoord. Zelfs nu ik met eigen ogen zie dat er bij geen enkel slot, raamkozijn of deurpost een beschadiging is, blijven de vragen in mijn hoofd spoken. Het is nooit bij me opgekomen dat ze zelfmoord zou willen plegen.
—–
De nieuwe thriller van Marelle Boersma verschijnt 26 september. Pre-order De lijst nu voor 18,50 i.p.v. 21,99!
