Wat hebben archeologe Erin uit Leiden, patissier Charlotte uit Orleans en modeontwerper Max uit Milaan met elkaar gemeen?
Het verband tussen deze drie willekeurige personen wordt langzaam duidelijk als de adoptiemoeder van Erin onder verdachte omstandigheden overlijdt. Erins moeder heeft niet de kans gekregen Erin te vertellen over De lijst.
De lijst die Erin, Charlotte en Max ongewild dichter bij elkaar brengt en waarvan de gevolgen dodelijk zijn…
Lees hier een preview van De Lijst.
Charlotte – Orléans 1995
Ze is een van de zestien, en straks de enige vrouw.
‘Nog één dag,’ mompelt Charlotte. Vandaag is de laatste kans om te oefenen met de technieken, zodat ze straks tijdens de wedstrijd niet voor grote verrassingen komt te staan.
Met haar beide handen leunend op het werkblad, haar ogen gesloten, neemt ze elke stap van het ingewikkelde proces door. Ze kan het dromen, heeft zelfs tot op de minuut een tijdschema gemaakt, maar ze weet als geen ander dat tijdschema’s de neiging hebben om gigantisch uit te lopen.
Elke vier jaar is er de mogelijkheid om mee te doen met de belangrijkste wedstrijd in haar vak, de Meilleur Ouvrier de France. Vier jaar geleden was ze als patissier geselecteerd voor deze prestigieuze titel.
Charlotte opent haar ogen om het beeld van het gebroken suikerwerk uit te bannen. Het gevoel van falen was op dat moment bijna niet te dragen geweest. Het gebeurde op de derde en laatste dag. Alle losse versieringen lagen klaar om erop te plakken, ze wilde het suikerwerk alleen iets opschuiven om zichzelf ruimte te geven. Het gekraak sneed door haar hart. Ze hoorde uitroepen om zich heen. Iedereen verstijfde ter plekke. Alleen zijzelf bewoog en duwde zo hard op beide oren dat het pijn deed. Het jurylid dat al die tijd om haar werkplek heen draaide, ademde hard en diep in.
Ze had maar een paar seconden nodig, daarna begon ze opnieuw. Ze wist dat kandidaten met lef en doorzettingsvermogen opvielen. Dat was haar enige kans. Maar het ontwerp was veel te complex om opnieuw te maken.
‘Je kunt nog meedoen. Hou het klein, maar zorg voor onderscheidende vormen,’ zei de man naast haar.
‘Merci,’ was het enige wat ze kon uitbrengen.
Toen ze opkeek zag ze tranen in zijn ogen glanzen. Toen wist ze weer dat hij hier ook gestaan had, en diezelfde prestatiedruk had gevoeld. Er waren meer patissiers die faalden. En het opnieuw probeerden. En uiteindelijk de felbegeerde titel mof kregen.
Pas toen ze zag dat het jurylid zijn eigen medaille op haar werktafel legde, brak ze bijna. Haar hersens draaiden in een noodtempo. Wat kon ze in zo’n korte tijd nog maken?
Het bleek onmogelijk. De tijd was als een tegenwind waar niet tegenop te fietsen viel.
Gelukkig was Faye, die als een moeder voor haar was, mee naar Lyon. Zij steunde haar tot de uitreiking van de mof’s.
‘Draag ook een verlies met trots. Alleen al meedoen met deze wedstrijd is een eer die velen niet eens bereiken,’ zei ze.
Ergens zat nog een sprankje hoop dat ze bij de chocola en het gebak voldoende had gepresteerd. Maar toen ze op het podium stond, werd haar naam niet genoemd. Het was voorbij. Ze moest aanzien hoe vijf van haar collega’s wél de befaamde kraag in de Franse driekleur omgehangen kregen. Ze klapte natuurlijk voor ze. En op het moment dat ze de trotse glimlach op het gezicht van de nieuwe mof’s zag, nam ze zich voor om terug te komen.
Nu is het zover. Vier jaar verder, vier jaar lang oefenen en steeds haar receptuur aanpassen om opnieuw de mogelijkheid te krijgen om geselecteerd te worden als deelnemer aan deze wedstrijd.
Op het moment dat ze hoorde dat ze bij de selectie zat, was de angst haar lijf binnengeslopen. Maar Faye had zo hard gejuicht dat Charlotte het niet over haar hart kon verkrijgen om die angst met haar te delen.
‘Is het niet verstandiger om vandaag rust te nemen, chérie?’ Faye steekt haar hoofd om de hoek van de deur.
‘De suikerrozen glanzen nog niet genoeg,’ antwoordt Charlotte.
Faye komt naast haar staan en legt een arm om haar schouders. Ze is klein en smal geworden, maar als een echte Française netjes gekleed en opgemaakt.
‘Ik weet dat je het kunt. Denk maar aan de weg die je al bewandeld hebt in je leven.’
De trots in haar stem raakt Charlotte. Ze wil haar bedanken, maar Faye draait zich net om.
‘Ik neem de winkel op me, zodat je vandaag nog kunt oefenen. Als er iemand een vechter is, ben jij het. Je verdient dit meer dan wie dan ook.’ En weg is ze.
Terwijl haar handen automatisch de ingrediënten bij elkaar pakken, begint ze te kneden. Dit is haar passie, en ze zal nooit vergeten hoe de basis hiervoor is gelegd.
—–
De nieuwe thriller van Marelle Boersma verschijnt 26 september. Pre-order De lijst nu voor 18,50 i.p.v. 21,99!
